Neyse bir gün yolda gidiyorum falan filan. Sahaflardan topladık yine kitapları, servetimizi döktük saçtık. O sırada tesadüfen bir kitaba kaymış elim almışım. İyi ki almışım çünkü almasaydım şu an ondan bahsedemeyecektim.
Kitap 20li yaşlarına gelmiş bir kız hakkında. Güzel, zeki, iyi bir işi, onu seven bir ailesi var. Yazarın sorguladığı şey anladığım kadarıyla şu: Hayatın ne kadar kısa ise, içinde yaşanılması gereken ne o çok duygular,paylaşılması gereken düşünceler,sözlenmesi gereken cümleler, güzel olaylar,başımıza gelmesi gereken kötülükler vardır. Ancak güzel bir şeyleri yaşamayı yarıda kesip başka bir maceraya atılamazsın. Kim ne demiş kimin umurunda, insan kendi dünyasında bile deli olamadıktan sonra...
Kitabın sevdiğim bölümlerden birisi:
"Normallik fikir birliğinden başka birşey değildir. Yani, çoğunluk bir şeyin doğru olduğunu düşünür, dolayısıyla o şey doğru -normal- olur.
Bazı şeyleri sağduyu belilrler: Bir gömleğin düğmelerini öne dikmek mantık işidir, çünkü bunları yandan iliklemek çok zor, arkadan iliklemek ise imkansızdır.
Oysa bazı şeyler vardır ki, sırf insanların çoğunluğu öyle olmaları gerektiğine inandığı için yerleşir, normlaşırlar."
Ve daha sonra hiç düşünmediğim iki soru soruluyor:
-Yazı makinasının tuşları neden bildiğimiz sırada düzenlenmemiş?
-Saatin yönü neden sağ tarafadır?
Not: Kitabın filmini çekmişler ancak isimler biraz farklı ve kitaptan farklı olarak Amerika'da çekilmiş. Güzel gibi ama kitap kadar sardığını söyleyemem. Kitabın Veronika'dan önce olan başkahramanı Dr. İgor'un adını Dr. Black yapmışlar. Öyle işte siz bilirsiniz..
