Bölük-pörçüktü yaşamın şimdiye dek -- gerçi tam ve tamam olmanın; yaşamına karşılıklılık içinde, uyumlu ve uygun olmanın olanağını biliyordun; bunu özlüyor ve düşlüyordun; ama gelmiyordu-- gelmemişti;heralde,diyordun,hiç gelmeyecekti--bu yüzden, yaşamını birlikli olarak toplayabildiğin tek yönelim, yıkım yönelimi oldu---yıkımına doğru giderken birlikli olabilecektin ancak---
İşte,şimdi,dolu yaşam anlarında;hem de yücelen,yücelten duru süreler boyunca o'nun ile birlikli olacaksın--
tabi ki, "tek bir güzel kokulu ağaçtan yapılmış" gibi değilsin---kaç yıldır öyle değilsin (artık?); belki de (hiç?) öyle olmayacaksın artık; ama, en aykırı yanlarını bilebileceğin; en ölümcül yanlarını bile yeniden soluklandırabileceğin bir bütün olacak bu---
yeter ki bu tek anlam odağını iyice anlayıp, kavrayıp, bilinçlenip, onun ile birlikte yürüyebilesin.
Haydi işte...
********
Çünkü çok temel bir alışkanlığın--neredeyse bir güdün--çıkabilecek ortaya, onun ile birlikteyken de:-
Bu, yıllar önce "mantıkçı" sayılmana; insanların senin "herşeyi yapabile"ceğini düşünmelerine yol açmış olan kişilik ögen--edindiğin, benimsediğin ve yerinin geldiğini düşününce kendini teslim ettiğin eylem ilkesi:-
"Şimdi, bunu, yap" diyen, o ses...
Buydu belki en temelde seni bunca yıl yanıltan--belki, o sesin "Şimdi bunu yapman gerek" demesine karşılık,kendi kendine "Bunu şimdi yapma" diyebilseydin--o sese karşın, kendi sesin sana doğru olanı gösterebilirdi.
Ama, o alışkanlık, o güdü, o ilke, işte ,seni kendinden uzaklaştırdı; o ses, bir tekdüze tutarlılık makinası haline getirdi seni--yıkıma gitme isteğin de bu aykırılıktan, bu çelişkiden çıkıp o ölümcüllüğe ulaştı.
Oysa, tutarlı olmamayı da isteyebilseydin; durup düşünülmüş ilkeler'e boşverebilip, sahici duygularınla kendini ortaya koyabilseydin--onun şimdi yaptığı gibi--(zedelenmeye, kırılmaya, yıkılmaya aldırmadan) kendin olmakta diretebilseydin, belki sen de farklı (daha lekesiz, temiz, saf bir biçimde) gelebilirdin ona.
Gelemedin--
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder