10 Kasım 2012 Cumartesi
-isimsiz-
Kaçış...İnsan tam şu andan kaçmak ister. Hayatının herhangi bir evresinde.Sadece kaçmak.Neden? diye çok düşündüm. Dün bugün.. Eminim hayatımın her evresinde de düşüneceğim. Hani derler ya "Erkekliğin onda dokuzu kaçmaktır." diye. Yalan. Aslında kaçmak geçmişi silme isteğidir.Hatalar,söylenmemiş,söylenmiş sözler, bağrışlar,sevdiğin insanla ya da insanlarla birlikte olabilmek için kırdığın başka sevdiğin insanlar,ailen,eski sevgililer,ilk aşklar,küslükler.. Dünya'da bütün bunlardan kaçmak, hepsini silmek istediğim tek bir gün bile olmadı diye insan var mıdır?
Her 10dakikada bir başka bir karar alırsın. 1 dakikada aşık olursun. 3saniye önce çok mutluyken 3 saniye sonra ağlarsın. En yakın arkadaşına yalan söylersin. Duygularını saklarsın, bilinsin istemezsin. Bazı şeyler senin mideni bulandırır. Bazı şeyler karnını ağrıtır. Bazı şeyleri anlamaya aklın yetmez. Sevmediğin bir dersi gece boyunca çalışmak zorunda kalırsın ve bir ömür daha aynı şeyi yapmak zorunda kalacağını bilemezsin. Ailenin takdir ettiği insanla evlenirsin. Etraf ne der korkusuyla kıyafetini giyersin. Kıskanırlar, nazar ederler diye bebeğini sevemezsin, daha sen doyamamışken çekip elinden alır kurcalarlar diye yeni telefonunla oynayamazsın. Doya doya ağlayamazsın mesela insanların karşısında. Daha büyük bir sorun olmasın diye haklı olsan da olmasan da bağıramazsın karşındakine avaz avaz. Kelimeleri saklarsın, söyleyemezsin. Umut etmekten vazgeçemezsin ya da hayal kurmaktan. Söyleyemezsin insanlara düşüncelerini, fikirlerini, yapmak istediklerini.Dinlemek istemesen bile dinlemek zorunda kalırsın.
İşte bütün bunlardandır kaçmak istemek.Farklı olmak değildir asıl amaç. Farklılığın farkına varmaktır..
Her 10dakikada bir başka bir karar alırsın. 1 dakikada aşık olursun. 3saniye önce çok mutluyken 3 saniye sonra ağlarsın. En yakın arkadaşına yalan söylersin. Duygularını saklarsın, bilinsin istemezsin. Bazı şeyler senin mideni bulandırır. Bazı şeyler karnını ağrıtır. Bazı şeyleri anlamaya aklın yetmez. Sevmediğin bir dersi gece boyunca çalışmak zorunda kalırsın ve bir ömür daha aynı şeyi yapmak zorunda kalacağını bilemezsin. Ailenin takdir ettiği insanla evlenirsin. Etraf ne der korkusuyla kıyafetini giyersin. Kıskanırlar, nazar ederler diye bebeğini sevemezsin, daha sen doyamamışken çekip elinden alır kurcalarlar diye yeni telefonunla oynayamazsın. Doya doya ağlayamazsın mesela insanların karşısında. Daha büyük bir sorun olmasın diye haklı olsan da olmasan da bağıramazsın karşındakine avaz avaz. Kelimeleri saklarsın, söyleyemezsin. Umut etmekten vazgeçemezsin ya da hayal kurmaktan. Söyleyemezsin insanlara düşüncelerini, fikirlerini, yapmak istediklerini.Dinlemek istemesen bile dinlemek zorunda kalırsın.
İşte bütün bunlardandır kaçmak istemek.Farklı olmak değildir asıl amaç. Farklılığın farkına varmaktır..
6 Temmuz 2012 Cuma
Güney Kore
Bu yazı Güney Kore'den titizlikle yazılmıştır.
Bugün günlerden Cuma.Kurs 1de bitti her zamanki gibi ve çıkışta yemek yiyip yarı Korece yarı İngilizce dedikodu yaptık. Aslında insanlar hakkında konuşmayı pek sevmem ama burdaki kişilikler gerçekten incelenmelik. İlk hafta hayatımda en çok sevdiğim Koreli insanla -Sadece Koreli değil en sevdiğim insanlardan biri- Seoul'un altını üstüne getirdik. ama 1hafta çabuk geçti ve o gitti. Yalnız kaldım sanıyordum. Çünkü aynı şekilde aynı insan yine bırakıp gitmişti. Sonra birsürü arkadaş buldum birçok milletten birçok farklı kişilik. Hepsi de kendi milletleriyle takılmaı seviyor. Japon japonla, Çinli Çinliyle. Avrupa insanı çok yok. Ben azınlıklardan olduğum için hemen dikkat çekiyorum her girdiğim mekanda.
Mesela dün bir toplantıya katıldım. İçeri girer girmez ilk tepkileri ooooo çok güzeeeel oldu. Tabi bunu Korece söyleyince ne kadar kıymetli bir cümle olduğunu daha iyi anlıyorsun. Neyse.
Burda mevsim yaz. Gece sıcaklık daha yüksek. Heryerde klima var. İkinci hafta hastalıktan geberiyordum. Şehirde hızlı gelişmenin izlerine sıklıkla rastlayabiliyorsun. 2katlı küçük binaların yanında yükselen gökdelenler. İnsanlar çok sessiz ama bakışlarıyla sizi baştan sona inceliyorlar. Eleştiriden kaçamıyorsunuz yani...
Sokaklar çok sessiz, üniversiteler halka açık.
Bu ülkenin insanları kız olsun erkek olsun büyük olsun küçük olsun en çok güzelliğe önem veriyorlar. Yiyeceklerin kalorileri o kadar düşük ki hepsinden yemek istiyorsun. Buraya geldiğimden beri o meşhur Türk kalçalarımın eridiğini hissedebiliyorum. Yine de etrafta sürekli ayna olması, özellikle erkeklerin kendilerine bakıp durması ve en önemlisi makyaj yapıp bizim kadın çantası dediğimiz çantalardan kullanması beni acayip eğlendiriyor. Bizim ülkemizin maço erkeklerine kıyasla buradaki adamları al ve evlen. Tam bir kızın hayallerini süsleyen erkek modeli. Herkes çift ve herkes sevgilisiyle alışverişe çıkıyor. Burada erkekler giyimlerine, ciltlerine vücutlarına çok iyi bakıyorlar. Şu ana kadar hiç şişman erkek görmedim diyebilirim.
Komik olan olaylardan biri de bu milletin internet düşkünlüğü. Biz olsak hemen eve gitsek de şu dizinin yeni bölümünü kaçırmasak diye acele ederiz. Bu adamlar da hiç öyle bir sorun yok çünkü hepsinde smart phone denilen telefonlardan var. Bizim gibi hala 6200 kullanmıyorlar. 70yaşındaki amcanın smart phoneuyla oyun oynadığını bile gördüm. Bu sebeple metroda yolculuk ederken atrafında bulunan herkesin elinde telefon birşeyler izlemesi yazması okuması çok komik bir görüntü oluşturuyor. Bir gün öyle bir resim çekicem.
Metro demişken hemen açıklayayım. Burda da Türkiye'de olduğu gibi trafik var ama ne o kadar fazla ne de siz o trafiğe giriyorsunuz çünkü bütün şehri metro ağı sarmış durumda. Bir kere bipletip Seoul'ün en uzak ucuna yolculuk edebilirsiniz. Hem de çok daha ucuza.
Burada kıyafet ve yemek gerçekten çok ucuz. Kottonda kıytırık bir tshirte 50lira verirken, burada 50lirayla baştan aşağı kendini donatabilir üstüne bir bardak da Americano içebilirsin.
Bugünlerde 4D sinemalar yaygın. Türkiye'ye 3D sinemanın daha yeni yeni geldiğini söylediğimde benimle yaşıt olan arkadaşım bana "Ben ilk 3D gördüğümde 5yaşındaydım." dedi.
Söylendiği gibi Türkleri aşırı sevip onlara aşırı saygı duymuyolar. Çünkü burada da Amerika heryeri sarmış durumda. Heryer Amerikanlaşmış. O yüzden çoktan Türklerin yardımını unutmuşlar.
Koreli insanlara gelince... Ben hayatımda hiç bu kadar utangaç bir millet görmedim. Hepsi gerçekçi ve açıksözlü. Yalan söylemekten ve birşeyi saklamaktan hoşlanmıyorlar. Sadece aşırı kıskançlar. Güzelliklerine çok önem verdikleri için çoğunluk estetik ameliyat oluyor fakat anlaşılmıyor.
Yemek kısmına gelince... Buraya gelmeden önce yemek konusunda arkadaşlarım ve ailem çok endişeliydi. Orda ne yiceksin? Aç kalıcaksın kesin. Böcek yeme seninle arkadaşlığı bitiririm diyen birsürü insan vardı. Ama burdaki yemekleri Türk yemeklerine tercih ederim. Bu hafta çarşamba Kangnam'da bir Türk restaurantına gittim. Bir öğün yedim ve bütün gün kusucak gibi oldum. Ama aynı boyutta bir Kore yemeği yediğimde sadece tokluk hissediyorum şişkinlik değil. Yağlı yemeklere karşı bir antipatim oluşmuş olabilir buralarda. Çünkü Kore'de ne yağlı ne tuzlu yemek var. Tatlıları bile şekerden mide bulandırmıyor. Ama şunu söyleyebilirim acıdan resmen ağız derim soyuldu.
Yeşil soğan, beyazsoğan, sarımsak, bir iki et parçası ve noodle ı suyun içine at kaynat ve pilavla birlikte otur ye. Bu kadar basit.
Kültürlerini kaybetmiş olsalar bile birçok geleneklerini koruyabilmiş bu arkadaşlar. Yabancılara karşı yabancılar hala ama.
Sonuç olarak burası hayallerimden bir manzara gibi sürekli yağmur yağıp beni ıslatmasa gerçek olduğunu anlamicam.
Ben yine yazarım.. O zamana kadar..
annyonghikyeseyo..
Bugün günlerden Cuma.Kurs 1de bitti her zamanki gibi ve çıkışta yemek yiyip yarı Korece yarı İngilizce dedikodu yaptık. Aslında insanlar hakkında konuşmayı pek sevmem ama burdaki kişilikler gerçekten incelenmelik. İlk hafta hayatımda en çok sevdiğim Koreli insanla -Sadece Koreli değil en sevdiğim insanlardan biri- Seoul'un altını üstüne getirdik. ama 1hafta çabuk geçti ve o gitti. Yalnız kaldım sanıyordum. Çünkü aynı şekilde aynı insan yine bırakıp gitmişti. Sonra birsürü arkadaş buldum birçok milletten birçok farklı kişilik. Hepsi de kendi milletleriyle takılmaı seviyor. Japon japonla, Çinli Çinliyle. Avrupa insanı çok yok. Ben azınlıklardan olduğum için hemen dikkat çekiyorum her girdiğim mekanda.
Mesela dün bir toplantıya katıldım. İçeri girer girmez ilk tepkileri ooooo çok güzeeeel oldu. Tabi bunu Korece söyleyince ne kadar kıymetli bir cümle olduğunu daha iyi anlıyorsun. Neyse.
Burda mevsim yaz. Gece sıcaklık daha yüksek. Heryerde klima var. İkinci hafta hastalıktan geberiyordum. Şehirde hızlı gelişmenin izlerine sıklıkla rastlayabiliyorsun. 2katlı küçük binaların yanında yükselen gökdelenler. İnsanlar çok sessiz ama bakışlarıyla sizi baştan sona inceliyorlar. Eleştiriden kaçamıyorsunuz yani...
Sokaklar çok sessiz, üniversiteler halka açık.
Bu ülkenin insanları kız olsun erkek olsun büyük olsun küçük olsun en çok güzelliğe önem veriyorlar. Yiyeceklerin kalorileri o kadar düşük ki hepsinden yemek istiyorsun. Buraya geldiğimden beri o meşhur Türk kalçalarımın eridiğini hissedebiliyorum. Yine de etrafta sürekli ayna olması, özellikle erkeklerin kendilerine bakıp durması ve en önemlisi makyaj yapıp bizim kadın çantası dediğimiz çantalardan kullanması beni acayip eğlendiriyor. Bizim ülkemizin maço erkeklerine kıyasla buradaki adamları al ve evlen. Tam bir kızın hayallerini süsleyen erkek modeli. Herkes çift ve herkes sevgilisiyle alışverişe çıkıyor. Burada erkekler giyimlerine, ciltlerine vücutlarına çok iyi bakıyorlar. Şu ana kadar hiç şişman erkek görmedim diyebilirim.
Komik olan olaylardan biri de bu milletin internet düşkünlüğü. Biz olsak hemen eve gitsek de şu dizinin yeni bölümünü kaçırmasak diye acele ederiz. Bu adamlar da hiç öyle bir sorun yok çünkü hepsinde smart phone denilen telefonlardan var. Bizim gibi hala 6200 kullanmıyorlar. 70yaşındaki amcanın smart phoneuyla oyun oynadığını bile gördüm. Bu sebeple metroda yolculuk ederken atrafında bulunan herkesin elinde telefon birşeyler izlemesi yazması okuması çok komik bir görüntü oluşturuyor. Bir gün öyle bir resim çekicem.
Metro demişken hemen açıklayayım. Burda da Türkiye'de olduğu gibi trafik var ama ne o kadar fazla ne de siz o trafiğe giriyorsunuz çünkü bütün şehri metro ağı sarmış durumda. Bir kere bipletip Seoul'ün en uzak ucuna yolculuk edebilirsiniz. Hem de çok daha ucuza.
Burada kıyafet ve yemek gerçekten çok ucuz. Kottonda kıytırık bir tshirte 50lira verirken, burada 50lirayla baştan aşağı kendini donatabilir üstüne bir bardak da Americano içebilirsin.
Bugünlerde 4D sinemalar yaygın. Türkiye'ye 3D sinemanın daha yeni yeni geldiğini söylediğimde benimle yaşıt olan arkadaşım bana "Ben ilk 3D gördüğümde 5yaşındaydım." dedi.
Söylendiği gibi Türkleri aşırı sevip onlara aşırı saygı duymuyolar. Çünkü burada da Amerika heryeri sarmış durumda. Heryer Amerikanlaşmış. O yüzden çoktan Türklerin yardımını unutmuşlar.
Koreli insanlara gelince... Ben hayatımda hiç bu kadar utangaç bir millet görmedim. Hepsi gerçekçi ve açıksözlü. Yalan söylemekten ve birşeyi saklamaktan hoşlanmıyorlar. Sadece aşırı kıskançlar. Güzelliklerine çok önem verdikleri için çoğunluk estetik ameliyat oluyor fakat anlaşılmıyor.
Yemek kısmına gelince... Buraya gelmeden önce yemek konusunda arkadaşlarım ve ailem çok endişeliydi. Orda ne yiceksin? Aç kalıcaksın kesin. Böcek yeme seninle arkadaşlığı bitiririm diyen birsürü insan vardı. Ama burdaki yemekleri Türk yemeklerine tercih ederim. Bu hafta çarşamba Kangnam'da bir Türk restaurantına gittim. Bir öğün yedim ve bütün gün kusucak gibi oldum. Ama aynı boyutta bir Kore yemeği yediğimde sadece tokluk hissediyorum şişkinlik değil. Yağlı yemeklere karşı bir antipatim oluşmuş olabilir buralarda. Çünkü Kore'de ne yağlı ne tuzlu yemek var. Tatlıları bile şekerden mide bulandırmıyor. Ama şunu söyleyebilirim acıdan resmen ağız derim soyuldu.
Yeşil soğan, beyazsoğan, sarımsak, bir iki et parçası ve noodle ı suyun içine at kaynat ve pilavla birlikte otur ye. Bu kadar basit.
Kültürlerini kaybetmiş olsalar bile birçok geleneklerini koruyabilmiş bu arkadaşlar. Yabancılara karşı yabancılar hala ama.
Sonuç olarak burası hayallerimden bir manzara gibi sürekli yağmur yağıp beni ıslatmasa gerçek olduğunu anlamicam.
Ben yine yazarım.. O zamana kadar..
annyonghikyeseyo..
23 Mart 2012 Cuma
İz
Baba-Kız ilişkisi dünya üzerindeki bütün platonik aşklardan çok daha karmaşık bir ilişkidir. Kütüphanemde sürekli duran ve okumak istediğim bir kitap vardı: İz. Yazarı: Canan Tan. Daha önceleri Canan Tan'ın Piraye adlı kitabını okumuştum. Piraye.. Nazım Hikmet'in aşık olduğu kadınlardan birinin adı ama kitap o kadını değil başka olayları anlatıyordu. Şu an diğer kitaptan bahsettiğim için onu anlatmaya gerek duymuyorum.
Bu kitaba başladığımda babamla aram çok kötü bir haldeydi. Onu son birkaç ay içinde defalarca kırmıştım ve o da onun yerine başka bir erkeği koyduğumu düşünmeye başlamıştı sanırım. Ama yanılıyordu çünkü hayatıma giren-çıkan hiç bir erkek, 20sene önce gözlerimiz ilk buluştuğunda aşık olduğum adamın yerine geçemezdi ki... Herkes geçicidir bir kızın hayatında hatta evlatlar bile... Genellikle tam tersini söylerler. Evlenince baba ocağı biter yar kucağı başlar diye. Ama başın dik olarak yanında yürüyebildiğin tek erkek babanın yanıdır. Neyse bu kitaba başladıktan hemen sonra ilk babamın kapı çalışınca sarılıp öptüm "Hoşgeldin Babacım" dedim ve bitti gitti herşey. Eskisinden de iyi olduk falan filan.
Kitap hakkında birşeyler söylemem gerekirse:
Kahramanımızın babasının intiharıyla başlıyor kitap. Her ne kadar öyle birşey olduğunda küs de olsam, nefret de etsem yıkılırdım ben acısından. Kadın sanki hiç etkilenmiyor dedim ama sonradan anladım ki onun seneleri babasını düşünerek onun izinden giderek geçiyor.
Bu kitapta bir baba-kızın ilişkileri, geçmişleri, anıları anlatılmıyor. Bundan biraz daha azını görüyorum. Kız babasını çok seviyor. O onun kahramanı evet ama her kız için babası kahraman değil midir zaten. Birine aşık olduğumuzda kendi beğendiğimizden çok babamıza benzerliğine bakmaz mıyız? Biri bize sevdiğin erkekteki özellikler diye sorduğunda, babamızdan çok şey katmaz mıyız?
Sonuç olarak babasının yarım bıraktığı davayı üstleniyor. Annesinden ayrılıp evlendiği kadına önyargıyla yaklaştığını, babasının onu unuttuğu sandığı dönemlerin aslında onu en çok düşündüğü zamanlar olduğunu öğreniyor. Ve yoğun bir pişmanlık... Gerçek sevgiyi tadıp, kararını ondan kaçmakta kullanan insanlardan bu kitabın kahramanı. Cesur olduğunu zannediyor ama cesaret, zorluk karşısında kötü ve sevmediğimiz insanlara karşı yıkılmamak demek değildir bence. Gerçek cesaret sevdiğin insanların yanında mutlu olmayı seçebilmektir.
Uzun lafın kısası, hikayenin sonunda babasıyla ilgili büyük sırları öğreniyor kız. Zaten pişmanlık ve suçluluk kokan sayfalar üstümüze sinerek makasla kesilmiş gibi kesiliyor ve bitiyor. Geriye sadece kafanı yastığa koyup acaba sonunda daha neler olmuş olabilir diye düşünmek kalıyor.
Kitabın çok fazla edebi bir yönü yok. Serenad'dan sonra açıkçası onun kadar zevk verdiğini söyleyemem. Ama kadın ve kocasının çıktıkları 3günlük Karadeniz turu, bir Trabzon kızı olarak bende özlem hissettirdi bol bol buraları Karadeniz fotoğraflarıyla süsleyesim geldi...
Kitabın bölüm bölüm olan kısımlarının bir tanesinde Cemal Süreyya'nın bir şiirini iliştirmiş yazar. Bilirsiniz...:
"Sizin Hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü,kör oldum
Yıkadılar, aldılar götürdüler
Bababmdan ummazdım bunu, kör oldum"
Karadenize gittiklerindeki ilk kahvaltılarını da şöyle anlatıyor:
"Göz açıp kapayıncaya kadar geçen süre içinde donatıveriyorlar masayı. Karadeniz mutfağının baş yemekelerinden biri olan ve yalnız kahvaltılarda değil, diğer öğünlerde de sofraları süsleyen, kaşar peyniri, un ve tereyağıyla yapılan mıhlama, mıhlamanın mısır unundan yapılmışı kuymak, sucuk ve erimiş peynir üzerine kırılmış sahanda yumurtalar, çeşit çeşit peynirler, zeytinler, Trabzon'un ünlü tereyağı, en şifalı olma yarışında iddialı Karadeniz balı, fırından çıkarılıp sıcak sıcak getirilen mısır ekmeği... Ve ince belli bardaklarda sunulan tavşankanı çaylar..."
Minicik çocuk ellerimi avcumun içine hapsettiğinde, yüreğim
yüreğinde eriyordu babacığım.
Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi?
Keşke hep küçük kalsalardı...
Bu kitaba başladığımda babamla aram çok kötü bir haldeydi. Onu son birkaç ay içinde defalarca kırmıştım ve o da onun yerine başka bir erkeği koyduğumu düşünmeye başlamıştı sanırım. Ama yanılıyordu çünkü hayatıma giren-çıkan hiç bir erkek, 20sene önce gözlerimiz ilk buluştuğunda aşık olduğum adamın yerine geçemezdi ki... Herkes geçicidir bir kızın hayatında hatta evlatlar bile... Genellikle tam tersini söylerler. Evlenince baba ocağı biter yar kucağı başlar diye. Ama başın dik olarak yanında yürüyebildiğin tek erkek babanın yanıdır. Neyse bu kitaba başladıktan hemen sonra ilk babamın kapı çalışınca sarılıp öptüm "Hoşgeldin Babacım" dedim ve bitti gitti herşey. Eskisinden de iyi olduk falan filan.
Kitap hakkında birşeyler söylemem gerekirse:
Kahramanımızın babasının intiharıyla başlıyor kitap. Her ne kadar öyle birşey olduğunda küs de olsam, nefret de etsem yıkılırdım ben acısından. Kadın sanki hiç etkilenmiyor dedim ama sonradan anladım ki onun seneleri babasını düşünerek onun izinden giderek geçiyor.
Bu kitapta bir baba-kızın ilişkileri, geçmişleri, anıları anlatılmıyor. Bundan biraz daha azını görüyorum. Kız babasını çok seviyor. O onun kahramanı evet ama her kız için babası kahraman değil midir zaten. Birine aşık olduğumuzda kendi beğendiğimizden çok babamıza benzerliğine bakmaz mıyız? Biri bize sevdiğin erkekteki özellikler diye sorduğunda, babamızdan çok şey katmaz mıyız?
Sonuç olarak babasının yarım bıraktığı davayı üstleniyor. Annesinden ayrılıp evlendiği kadına önyargıyla yaklaştığını, babasının onu unuttuğu sandığı dönemlerin aslında onu en çok düşündüğü zamanlar olduğunu öğreniyor. Ve yoğun bir pişmanlık... Gerçek sevgiyi tadıp, kararını ondan kaçmakta kullanan insanlardan bu kitabın kahramanı. Cesur olduğunu zannediyor ama cesaret, zorluk karşısında kötü ve sevmediğimiz insanlara karşı yıkılmamak demek değildir bence. Gerçek cesaret sevdiğin insanların yanında mutlu olmayı seçebilmektir.
Uzun lafın kısası, hikayenin sonunda babasıyla ilgili büyük sırları öğreniyor kız. Zaten pişmanlık ve suçluluk kokan sayfalar üstümüze sinerek makasla kesilmiş gibi kesiliyor ve bitiyor. Geriye sadece kafanı yastığa koyup acaba sonunda daha neler olmuş olabilir diye düşünmek kalıyor.
Kitabın çok fazla edebi bir yönü yok. Serenad'dan sonra açıkçası onun kadar zevk verdiğini söyleyemem. Ama kadın ve kocasının çıktıkları 3günlük Karadeniz turu, bir Trabzon kızı olarak bende özlem hissettirdi bol bol buraları Karadeniz fotoğraflarıyla süsleyesim geldi...
Kitabın bölüm bölüm olan kısımlarının bir tanesinde Cemal Süreyya'nın bir şiirini iliştirmiş yazar. Bilirsiniz...:
"Sizin Hiç babanız öldü mü?
Benim bir kere öldü,kör oldum
Yıkadılar, aldılar götürdüler
Bababmdan ummazdım bunu, kör oldum"
Karadenize gittiklerindeki ilk kahvaltılarını da şöyle anlatıyor:
"Göz açıp kapayıncaya kadar geçen süre içinde donatıveriyorlar masayı. Karadeniz mutfağının baş yemekelerinden biri olan ve yalnız kahvaltılarda değil, diğer öğünlerde de sofraları süsleyen, kaşar peyniri, un ve tereyağıyla yapılan mıhlama, mıhlamanın mısır unundan yapılmışı kuymak, sucuk ve erimiş peynir üzerine kırılmış sahanda yumurtalar, çeşit çeşit peynirler, zeytinler, Trabzon'un ünlü tereyağı, en şifalı olma yarışında iddialı Karadeniz balı, fırından çıkarılıp sıcak sıcak getirilen mısır ekmeği... Ve ince belli bardaklarda sunulan tavşankanı çaylar..."
Minicik çocuk ellerimi avcumun içine hapsettiğinde, yüreğim
yüreğinde eriyordu babacığım.
Parmaklarım büyüdü diye mi tutmuyorsun artık ellerimi?
Keşke hep küçük kalsalardı...
20 Mart 2012 Salı
19.03.2012 (00:59)
Bugünün adı bahar olsun. Falımda çıkan müjdeli haber olsun sıcak esen rüzgar. Aylardan güneş, yıllardan gökyüzü olsun yıllar geçtikçe mavileşen. Bugün uzaktaki sevgili özlenmesin. Sevgili, açan çiçek olsun daha yeşermemiş toprağa nazlanan. Bugün ben bir bulut olayım, kuzeye doğru koşan. Ve son olarak ellerim yeni yetme bir fidan olsun sana uzanan.
17 Mart 2012 Cumartesi
Serenad
Bir zamanlar çok meşhur olduğunu okumaya başladığımda öğrendiğim bir kitaptan bahsetmek istiyorum. Daha yeni bitirdim ama etkisinden birkaç gün çıkamadım. Kitabın özetinde şu yazıyor. Bir kadın, üniversitede çalışıyor ve ingilizce biliyor diye, üniversiteye konferans vermeye gelen yabancı öğretim görevlilerini karşılayıp gezdiriyor. Bir gün yine bu şekilde gelen bir profesör bu kadının hayatını değiştiriyor. Ama kitap bundan çok daha fazlası... Kitabın yazarının Zülfü Livaneli olmasına rağmen, kahramanı bir kadın ve onun gözünden anlatılıyor. Gerçekten ben okuduğum zaman başka biri yazmış da adam gelmiş bunu kitap mı yapmış diye çok sordum. Kadının dul olmasıyla etrafında olup bitenlerin farkında olarak bunları anlatabilmesi çok şaşırtıcı. İçinde Ermeni sorunu, Nazi-Yahudi meselesi gibi çok yaygın ve bilinen bir sorunların anlatılmasıyla birlikte, ilk defa duyduğum Kırım Türkleri'nden oluşan Mavi Alay'a kadar birçok soruna değinilmiş, sosyal eleştiriler yapılmış. Kitaptan beğendiğim paragrafları yazmazsam çatlarım:
" Havaalanında kendilerini koşuşturmaya kaptırmış o insanlar, yolda gelirken gördüğüm araçların içindeki telaşlı yolcular,üniversitedeki şişman kadınlar, dükkandaki alışveriş yapanlar, hepsinin beni ilgilendiren ancak tek bir yönü olabilirdi: Her birinin yaşadığı kendi hikayeleri.
Her bir insanın hikayesi, bizi kendi başımızdan geçen olaylar kadar ilgilendirirdi. Yeter ki kendi gerçekliği içinde kavransın. Her hikaye, sonuçta insan varoluşunun bir hikayesi değil miydi? Ve akıp giden hayatın?"
İlgimi çeken başka bir bölüm de İlyas-ı Habır isimli bir Mardinlinin hikayesi:
" İlyas'ın Roma'da bir restoranda çalışan akrabaları varmış. Onları ziyarete gitmiş. Akrabaları her gün çalışmaya gidince o da sokağa çıkıyor, Roma'da bilmediği yollarda dolaşıp duruyormuş. Bir gün yolu park gibi nefis bir yere düşmüş. Orada çiçekler, ağaçlar, göller arasında gezmeye başlayınca gözüne birtakım mezarlar çarpmış.
Mezarlar birer mutluluk tablosu gibi mermer heykellerle, binbir çiçeklerle süslüymüş. Ama mermerlerin üzerindekileri görünce çok şaşırmış. Çünkü kiminin üstünde 21 gün, kiminin 34 gün, kiminin 17 gün yaşadıkları yazılıymış. O dili bilmese de, mezar taşlarının üzerindeki rakamların bunu gösterdiğini anlamış. Mezarların boyları da bebek mezarı olamayacak kadar uzunmuş. Bu işe hayret etmiş, bir anlam verememiş. İtalyancası olmadığı için park bekçisine soramamış.
Evde akrabalarına anlatmış, izin gününde beraber o parka gidip bu işin sırrını çözmelerini rica etmiş.
Bir tatil günü hep beraber gitmişler, parkta bekçiyi bulmuşlar, ona mezarlarda yazılı günlerin sırrını sormuşlar. Bekçi,
"Burası özel bir mezarlıktır." demiş. Buraya gömülen insanlar mezar taşlarının üstüne gerçek yaşlarını değil, hayatta mutlu oldukları günleri yazarlar. Kimi 21 gün mutlu olmuş, kimi 37 gün. 52'yi geçen çıkmadı daha."
Bekçiye teşekkür edip ayrılmışlar. İlyas bir süre sonra Mardin'e dönmüş. Uzun bir ömür sürmüş, sonra bir gün hastalanmış. Ölüm döşeğinde oğullarını başına toplamış ve demiş ki:
"Size bir vasiyetim var. Mezar taşıma aynen şöyle yazacaksınız: İlyas-ı Habır bitti/Anasından doğru kabre gitti." "
Bir başka bölüm ise Auerbach kitaplarından birinden alıntı olan:
" Adil olanın peşinden gidilmesi doğrudur, en güçlünün peşinden gidilmesi ise kaçınılmazdır. Gücü olmayan adalet acizdir; adaleti olmayan güç ise zalim. Gücü olmayan adalete mutlaka bir karşı çıkan olur, çünkü kötü insanlar her zaman vardır. Adaleti olmayan güç ise töhmet altında kalır. Demek ki adalet ile gücü bir araya getirmek gerek; bunu yapabilmek için de adil olanın güçlü, güçlü olanın ise adil olması gerekir.
Adalet tartışmaya açıktır. Güç ise ilk bakışta tartışılmaz biçimde anlaşılır. Bu nedenle gücü adalete veremedik, çünkü güç, adalete karşı çıkıp kendisinin adil olduğunu söylemişti. Haklı olanı güçlü kılamadığımız için de güçlü olanı haklı kıldık."
Son olarak da beni en çok etkilen bölüm:
" Bir kız çocuğunun büyümesi ne zaman biter acaba?İlk adet gördüğünde mi, 18 yaşını doldurunca mı, evlenince mi, saçına ilk ak düşünce mi?
Bence hiçbiri değil. Bir kız çocuğu büyümez, kaç yaşına gelirse gelsin asla büyümüş gibi hissetmez kendini. Son nefesini içi arzularla, heyecanlarla dolu bir kız olarak verir.
Ama değişim yaşar. Hayat o kızı sürekli değiştirir ve bu değişimlerin hiç şaşmayan bir aktörü vardır: Bir erkek."
Sonuç olarak sürükleyici bir kitaptı. 4kadınla ilgili hikayeler vardı ve bu hikayelerin bu topraklarda yaşanmış olup, gerçek olabilme ihtimali insanın içini titretmektedir.
" Havaalanında kendilerini koşuşturmaya kaptırmış o insanlar, yolda gelirken gördüğüm araçların içindeki telaşlı yolcular,üniversitedeki şişman kadınlar, dükkandaki alışveriş yapanlar, hepsinin beni ilgilendiren ancak tek bir yönü olabilirdi: Her birinin yaşadığı kendi hikayeleri.
Her bir insanın hikayesi, bizi kendi başımızdan geçen olaylar kadar ilgilendirirdi. Yeter ki kendi gerçekliği içinde kavransın. Her hikaye, sonuçta insan varoluşunun bir hikayesi değil miydi? Ve akıp giden hayatın?"
İlgimi çeken başka bir bölüm de İlyas-ı Habır isimli bir Mardinlinin hikayesi:
" İlyas'ın Roma'da bir restoranda çalışan akrabaları varmış. Onları ziyarete gitmiş. Akrabaları her gün çalışmaya gidince o da sokağa çıkıyor, Roma'da bilmediği yollarda dolaşıp duruyormuş. Bir gün yolu park gibi nefis bir yere düşmüş. Orada çiçekler, ağaçlar, göller arasında gezmeye başlayınca gözüne birtakım mezarlar çarpmış.
Mezarlar birer mutluluk tablosu gibi mermer heykellerle, binbir çiçeklerle süslüymüş. Ama mermerlerin üzerindekileri görünce çok şaşırmış. Çünkü kiminin üstünde 21 gün, kiminin 34 gün, kiminin 17 gün yaşadıkları yazılıymış. O dili bilmese de, mezar taşlarının üzerindeki rakamların bunu gösterdiğini anlamış. Mezarların boyları da bebek mezarı olamayacak kadar uzunmuş. Bu işe hayret etmiş, bir anlam verememiş. İtalyancası olmadığı için park bekçisine soramamış.
Evde akrabalarına anlatmış, izin gününde beraber o parka gidip bu işin sırrını çözmelerini rica etmiş.
Bir tatil günü hep beraber gitmişler, parkta bekçiyi bulmuşlar, ona mezarlarda yazılı günlerin sırrını sormuşlar. Bekçi,
"Burası özel bir mezarlıktır." demiş. Buraya gömülen insanlar mezar taşlarının üstüne gerçek yaşlarını değil, hayatta mutlu oldukları günleri yazarlar. Kimi 21 gün mutlu olmuş, kimi 37 gün. 52'yi geçen çıkmadı daha."
Bekçiye teşekkür edip ayrılmışlar. İlyas bir süre sonra Mardin'e dönmüş. Uzun bir ömür sürmüş, sonra bir gün hastalanmış. Ölüm döşeğinde oğullarını başına toplamış ve demiş ki:
"Size bir vasiyetim var. Mezar taşıma aynen şöyle yazacaksınız: İlyas-ı Habır bitti/Anasından doğru kabre gitti." "
Bir başka bölüm ise Auerbach kitaplarından birinden alıntı olan:
" Adil olanın peşinden gidilmesi doğrudur, en güçlünün peşinden gidilmesi ise kaçınılmazdır. Gücü olmayan adalet acizdir; adaleti olmayan güç ise zalim. Gücü olmayan adalete mutlaka bir karşı çıkan olur, çünkü kötü insanlar her zaman vardır. Adaleti olmayan güç ise töhmet altında kalır. Demek ki adalet ile gücü bir araya getirmek gerek; bunu yapabilmek için de adil olanın güçlü, güçlü olanın ise adil olması gerekir.
Adalet tartışmaya açıktır. Güç ise ilk bakışta tartışılmaz biçimde anlaşılır. Bu nedenle gücü adalete veremedik, çünkü güç, adalete karşı çıkıp kendisinin adil olduğunu söylemişti. Haklı olanı güçlü kılamadığımız için de güçlü olanı haklı kıldık."
Son olarak da beni en çok etkilen bölüm:
" Bir kız çocuğunun büyümesi ne zaman biter acaba?İlk adet gördüğünde mi, 18 yaşını doldurunca mı, evlenince mi, saçına ilk ak düşünce mi?
Bence hiçbiri değil. Bir kız çocuğu büyümez, kaç yaşına gelirse gelsin asla büyümüş gibi hissetmez kendini. Son nefesini içi arzularla, heyecanlarla dolu bir kız olarak verir.
Ama değişim yaşar. Hayat o kızı sürekli değiştirir ve bu değişimlerin hiç şaşmayan bir aktörü vardır: Bir erkek."
Sonuç olarak sürükleyici bir kitaptı. 4kadınla ilgili hikayeler vardı ve bu hikayelerin bu topraklarda yaşanmış olup, gerçek olabilme ihtimali insanın içini titretmektedir.
15 Mart 2012 Perşembe
Michelle
Sadece aklımda kalan birkaç kelimeyi araştırarak buldum bu şarkıyı. Beatles'ın şarkısı olabileceği hiç aklıma gelmedi ilk duyduğumda çünkü başka birinin sesiyle dinledim. Yoksa büyük bir Beatles hayranı olarak bu şarkıyı dinleyerek kimin söylediğini çıkaramasaydım utancımdan yerin dibine geçerdim herhalde..
Michelle, my belle.
These are words that go together well,
My Michelle.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I love you, I love you, I love you.
That's all I want to say.
Until I find a way
I will say the only words I know that
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I need to, I need to, I need to.
I need to make you see,
Oh, what you mean to me.
Until I do I'm hoping you will
Know what I mean.
I love you...
I want you, I want you, I want you.
I think you know by now
I'll get to you somehow.
Until I do I'm telling you so
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I will say the only words I know that
You'll understand, my Michelle.
Michelle, my belle.
These are words that go together well,
My Michelle.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I love you, I love you, I love you.
That's all I want to say.
Until I find a way
I will say the only words I know that
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I need to, I need to, I need to.
I need to make you see,
Oh, what you mean to me.
Until I do I'm hoping you will
Know what I mean.
I love you...
I want you, I want you, I want you.
I think you know by now
I'll get to you somehow.
Until I do I'm telling you so
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I will say the only words I know that
You'll understand, my Michelle.
11 Mart 2012 Pazar
Çemberimde Gül oya
Her sene özellikle bahar mevsimi yaklaşırken bütün bölümlerini üşenmeden oturup seyrettiğim bir dizi var: Çemberimde Gül Oya...
İzlemeye başladıktan hemen sonra Star Tv'de tekrar gösterildiğini öğrendim ve mutlu oldum. Çünkü böyle bir dizi Türkiye'de çekilmesi, kalitesi, oyunculuklar, kadro, verdiği mesajlar hepsi mükemmel. Benim gibi üniversite öğrencilerine tavsiye ediyorum. Erasmus'a gitmekten vazgeçirebilecek kadar ülke ve insan sevgisi aşıladı bana resmen.
Aklımda kalan birkaç bölüm var elbette..
Örneğin; Yurdanur'un kocası Mehmet hapse atıldığında, Sema hanımın Dinçer beyi ikna etmesi...
"Biz hiç aşık olduk mu?" diye başladı söze. "Bu evi sensiz düşünemiyorum. Bu hayatı.. Traş losyonunun kokusunu.. Yıllardır her akşam sen bu sandalyede ben bu sandalyede oturuyoruz ya hani, aşık mıyız biz bu sandalyeye? Hayır, sadece seviyoruz burada oturmayı işte. Yani biz böyle iyiyiz. Dünyada aşık olabileceği insanı bulmak imkansız gibi birşey. Onlar imkansızı başardılar birbirlerini buldular."
Ve Mehmetin sözleri tabi ki.. İnsanın duygularını, düşüncelerini hiç korkmadan, kimsenin ne düşündüğünü umursamadan ama doğru kelimeleri cümleleri kullanarak, doğru yolla anlatabilmesi, bir müzik aleti çalabilmekten, resim çizebilmekten ya da ne bileyim ne kadar büyük yetenek varsa hepsinden çok daha büyük bir hediye insana verilmiş... Çünkü insan içinde tuttukça birşeyleri daha çok olgunlaşmaz, kendini koruduğunu zanneder ama salyangoz gibi sadece bir yük olur kabuğu...
Uzun lafın kısası ben bu diziyi çok severim gelmiş geçmiş en iyi dizidir bence. Tabi ki tartışılır yine de...
Not: Dizinin birkaç bölümü bizim okulda çekildi. Fen Edebiyatta..
İzlemeye başladıktan hemen sonra Star Tv'de tekrar gösterildiğini öğrendim ve mutlu oldum. Çünkü böyle bir dizi Türkiye'de çekilmesi, kalitesi, oyunculuklar, kadro, verdiği mesajlar hepsi mükemmel. Benim gibi üniversite öğrencilerine tavsiye ediyorum. Erasmus'a gitmekten vazgeçirebilecek kadar ülke ve insan sevgisi aşıladı bana resmen.
Aklımda kalan birkaç bölüm var elbette..
Örneğin; Yurdanur'un kocası Mehmet hapse atıldığında, Sema hanımın Dinçer beyi ikna etmesi...
"Biz hiç aşık olduk mu?" diye başladı söze. "Bu evi sensiz düşünemiyorum. Bu hayatı.. Traş losyonunun kokusunu.. Yıllardır her akşam sen bu sandalyede ben bu sandalyede oturuyoruz ya hani, aşık mıyız biz bu sandalyeye? Hayır, sadece seviyoruz burada oturmayı işte. Yani biz böyle iyiyiz. Dünyada aşık olabileceği insanı bulmak imkansız gibi birşey. Onlar imkansızı başardılar birbirlerini buldular."
Ve Mehmetin sözleri tabi ki.. İnsanın duygularını, düşüncelerini hiç korkmadan, kimsenin ne düşündüğünü umursamadan ama doğru kelimeleri cümleleri kullanarak, doğru yolla anlatabilmesi, bir müzik aleti çalabilmekten, resim çizebilmekten ya da ne bileyim ne kadar büyük yetenek varsa hepsinden çok daha büyük bir hediye insana verilmiş... Çünkü insan içinde tuttukça birşeyleri daha çok olgunlaşmaz, kendini koruduğunu zanneder ama salyangoz gibi sadece bir yük olur kabuğu...
Uzun lafın kısası ben bu diziyi çok severim gelmiş geçmiş en iyi dizidir bence. Tabi ki tartışılır yine de...
Not: Dizinin birkaç bölümü bizim okulda çekildi. Fen Edebiyatta..
6 Mart 2012 Salı
Ayna
Not: Olur ya, tesadüfen bir gören ve kendine yontan olur; sadece aklıma gelmiş sıradan ve hiç bir anlamı olmayan bir şarkıdır. Tek özelliği güzel olması...
3 Mart 2012 Cumartesi
Hani
Bölük-pörçüktü yaşamın şimdiye dek -- gerçi tam ve tamam olmanın; yaşamına karşılıklılık içinde, uyumlu ve uygun olmanın olanağını biliyordun; bunu özlüyor ve düşlüyordun; ama gelmiyordu-- gelmemişti;heralde,diyordun,hiç gelmeyecekti--bu yüzden, yaşamını birlikli olarak toplayabildiğin tek yönelim, yıkım yönelimi oldu---yıkımına doğru giderken birlikli olabilecektin ancak---
İşte,şimdi,dolu yaşam anlarında;hem de yücelen,yücelten duru süreler boyunca o'nun ile birlikli olacaksın--
tabi ki, "tek bir güzel kokulu ağaçtan yapılmış" gibi değilsin---kaç yıldır öyle değilsin (artık?); belki de (hiç?) öyle olmayacaksın artık; ama, en aykırı yanlarını bilebileceğin; en ölümcül yanlarını bile yeniden soluklandırabileceğin bir bütün olacak bu---
yeter ki bu tek anlam odağını iyice anlayıp, kavrayıp, bilinçlenip, onun ile birlikte yürüyebilesin.
Haydi işte...
********
Çünkü çok temel bir alışkanlığın--neredeyse bir güdün--çıkabilecek ortaya, onun ile birlikteyken de:-
Bu, yıllar önce "mantıkçı" sayılmana; insanların senin "herşeyi yapabile"ceğini düşünmelerine yol açmış olan kişilik ögen--edindiğin, benimsediğin ve yerinin geldiğini düşününce kendini teslim ettiğin eylem ilkesi:-
"Şimdi, bunu, yap" diyen, o ses...
Buydu belki en temelde seni bunca yıl yanıltan--belki, o sesin "Şimdi bunu yapman gerek" demesine karşılık,kendi kendine "Bunu şimdi yapma" diyebilseydin--o sese karşın, kendi sesin sana doğru olanı gösterebilirdi.
Ama, o alışkanlık, o güdü, o ilke, işte ,seni kendinden uzaklaştırdı; o ses, bir tekdüze tutarlılık makinası haline getirdi seni--yıkıma gitme isteğin de bu aykırılıktan, bu çelişkiden çıkıp o ölümcüllüğe ulaştı.
Oysa, tutarlı olmamayı da isteyebilseydin; durup düşünülmüş ilkeler'e boşverebilip, sahici duygularınla kendini ortaya koyabilseydin--onun şimdi yaptığı gibi--(zedelenmeye, kırılmaya, yıkılmaya aldırmadan) kendin olmakta diretebilseydin, belki sen de farklı (daha lekesiz, temiz, saf bir biçimde) gelebilirdin ona.
Gelemedin--
İşte,şimdi,dolu yaşam anlarında;hem de yücelen,yücelten duru süreler boyunca o'nun ile birlikli olacaksın--
tabi ki, "tek bir güzel kokulu ağaçtan yapılmış" gibi değilsin---kaç yıldır öyle değilsin (artık?); belki de (hiç?) öyle olmayacaksın artık; ama, en aykırı yanlarını bilebileceğin; en ölümcül yanlarını bile yeniden soluklandırabileceğin bir bütün olacak bu---
yeter ki bu tek anlam odağını iyice anlayıp, kavrayıp, bilinçlenip, onun ile birlikte yürüyebilesin.
Haydi işte...
********
Çünkü çok temel bir alışkanlığın--neredeyse bir güdün--çıkabilecek ortaya, onun ile birlikteyken de:-
Bu, yıllar önce "mantıkçı" sayılmana; insanların senin "herşeyi yapabile"ceğini düşünmelerine yol açmış olan kişilik ögen--edindiğin, benimsediğin ve yerinin geldiğini düşününce kendini teslim ettiğin eylem ilkesi:-
"Şimdi, bunu, yap" diyen, o ses...
Buydu belki en temelde seni bunca yıl yanıltan--belki, o sesin "Şimdi bunu yapman gerek" demesine karşılık,kendi kendine "Bunu şimdi yapma" diyebilseydin--o sese karşın, kendi sesin sana doğru olanı gösterebilirdi.
Ama, o alışkanlık, o güdü, o ilke, işte ,seni kendinden uzaklaştırdı; o ses, bir tekdüze tutarlılık makinası haline getirdi seni--yıkıma gitme isteğin de bu aykırılıktan, bu çelişkiden çıkıp o ölümcüllüğe ulaştı.
Oysa, tutarlı olmamayı da isteyebilseydin; durup düşünülmüş ilkeler'e boşverebilip, sahici duygularınla kendini ortaya koyabilseydin--onun şimdi yaptığı gibi--(zedelenmeye, kırılmaya, yıkılmaya aldırmadan) kendin olmakta diretebilseydin, belki sen de farklı (daha lekesiz, temiz, saf bir biçimde) gelebilirdin ona.
Gelemedin--
Guns N' Roses konseri...
Lise yıllarımın en başında, ergenlik, özentilik, karmaşa içinde akıp giderken günlerim, dinlediğim gruplardan biriydi GNR. Tişörtlerini mi almadım ya da çantalarını, günde en az 28kere şarkılarını mı dinlemedim, sözlerini kağıtlara mı yazmadım. İlk aşk zamanlarında eskiden moda olan mp3üme şarkılarını atar yıldızlara bakar dinlerdim. Don't Cry, November Rain-özellikle November Rain-,Welcome To The Jungle, Knockin' On Heavens Door,Sweet Chil O'mine...
Ve en sonunda ergen hayallerim gerçek oldu. Müthiş Scorpions konserinden sonra GNR İstanbul'a geliyor, bu konsere gidiliyor!!
İşte Facebook event linki:
http://www.facebook.com/events/202084759898980/
Bir de geri sayım sitesi var iyice heyecanlandıran beni:
http://gnrturkey.net/
Bu arada her genç kız gibi ben de Slash hayranıyımdır. Saygı duyarım severim sesine yanarım. Çok heyecanlı değil mi?-Keşke gelse diye hayaller hayaller..-
GTA'da sürekli "Welcome to the jungle" çalardı daha bir heyecanlı olurdu.
Lisede de bir arkadaşım sırf Slah seviyorum diye "Sweet child o'mine" şarkısını çekmişti. Slash'ı kendisi oynuyordu tabi ki..
Ve en sonunda ergen hayallerim gerçek oldu. Müthiş Scorpions konserinden sonra GNR İstanbul'a geliyor, bu konsere gidiliyor!!
İşte Facebook event linki:
http://www.facebook.com/events/202084759898980/
Bir de geri sayım sitesi var iyice heyecanlandıran beni:
http://gnrturkey.net/
Bu arada her genç kız gibi ben de Slash hayranıyımdır. Saygı duyarım severim sesine yanarım. Çok heyecanlı değil mi?-Keşke gelse diye hayaller hayaller..-
GTA'da sürekli "Welcome to the jungle" çalardı daha bir heyecanlı olurdu.
Lisede de bir arkadaşım sırf Slah seviyorum diye "Sweet child o'mine" şarkısını çekmişti. Slash'ı kendisi oynuyordu tabi ki..
29 Şubat 2012 Çarşamba
Veronika Ölmek İstiyor
Sahaflar belli bir yaşa geldikten sonra uğrak mekanlar oluyor. Tabi insanın küçüklükte düşlediği gibi bir ortam değil. İnsan ulaşamadığı şeyleri gözünde fazla büyütür, özellikle çocuklar. Ulaşamadığımız raflar, ulaşamadığımız fiyatlar, ulaşamadığımız kitaplar,satıcı amcalar,korkunç teyzeler vesaire...
Neyse bir gün yolda gidiyorum falan filan. Sahaflardan topladık yine kitapları, servetimizi döktük saçtık. O sırada tesadüfen bir kitaba kaymış elim almışım. İyi ki almışım çünkü almasaydım şu an ondan bahsedemeyecektim.
Kitap 20li yaşlarına gelmiş bir kız hakkında. Güzel, zeki, iyi bir işi, onu seven bir ailesi var. Yazarın sorguladığı şey anladığım kadarıyla şu: Hayatın ne kadar kısa ise, içinde yaşanılması gereken ne o çok duygular,paylaşılması gereken düşünceler,sözlenmesi gereken cümleler, güzel olaylar,başımıza gelmesi gereken kötülükler vardır. Ancak güzel bir şeyleri yaşamayı yarıda kesip başka bir maceraya atılamazsın. Kim ne demiş kimin umurunda, insan kendi dünyasında bile deli olamadıktan sonra...
Kitabın sevdiğim bölümlerden birisi:
"Normallik fikir birliğinden başka birşey değildir. Yani, çoğunluk bir şeyin doğru olduğunu düşünür, dolayısıyla o şey doğru -normal- olur.
Bazı şeyleri sağduyu belilrler: Bir gömleğin düğmelerini öne dikmek mantık işidir, çünkü bunları yandan iliklemek çok zor, arkadan iliklemek ise imkansızdır.
Oysa bazı şeyler vardır ki, sırf insanların çoğunluğu öyle olmaları gerektiğine inandığı için yerleşir, normlaşırlar."
Ve daha sonra hiç düşünmediğim iki soru soruluyor:
-Yazı makinasının tuşları neden bildiğimiz sırada düzenlenmemiş?
-Saatin yönü neden sağ tarafadır?
Sonuç olarak kitabın adı: Veronika Ölmek İstiyor ve yazarı: Paulo Coelho. Şiddetle tavsiye edilir listesine eklenmiştir.
Not: Kitabın filmini çekmişler ancak isimler biraz farklı ve kitaptan farklı olarak Amerika'da çekilmiş. Güzel gibi ama kitap kadar sardığını söyleyemem. Kitabın Veronika'dan önce olan başkahramanı Dr. İgor'un adını Dr. Black yapmışlar. Öyle işte siz bilirsiniz..
Neyse bir gün yolda gidiyorum falan filan. Sahaflardan topladık yine kitapları, servetimizi döktük saçtık. O sırada tesadüfen bir kitaba kaymış elim almışım. İyi ki almışım çünkü almasaydım şu an ondan bahsedemeyecektim.
Kitap 20li yaşlarına gelmiş bir kız hakkında. Güzel, zeki, iyi bir işi, onu seven bir ailesi var. Yazarın sorguladığı şey anladığım kadarıyla şu: Hayatın ne kadar kısa ise, içinde yaşanılması gereken ne o çok duygular,paylaşılması gereken düşünceler,sözlenmesi gereken cümleler, güzel olaylar,başımıza gelmesi gereken kötülükler vardır. Ancak güzel bir şeyleri yaşamayı yarıda kesip başka bir maceraya atılamazsın. Kim ne demiş kimin umurunda, insan kendi dünyasında bile deli olamadıktan sonra...
Kitabın sevdiğim bölümlerden birisi:
"Normallik fikir birliğinden başka birşey değildir. Yani, çoğunluk bir şeyin doğru olduğunu düşünür, dolayısıyla o şey doğru -normal- olur.
Bazı şeyleri sağduyu belilrler: Bir gömleğin düğmelerini öne dikmek mantık işidir, çünkü bunları yandan iliklemek çok zor, arkadan iliklemek ise imkansızdır.
Oysa bazı şeyler vardır ki, sırf insanların çoğunluğu öyle olmaları gerektiğine inandığı için yerleşir, normlaşırlar."
Ve daha sonra hiç düşünmediğim iki soru soruluyor:
-Yazı makinasının tuşları neden bildiğimiz sırada düzenlenmemiş?
-Saatin yönü neden sağ tarafadır?
Not: Kitabın filmini çekmişler ancak isimler biraz farklı ve kitaptan farklı olarak Amerika'da çekilmiş. Güzel gibi ama kitap kadar sardığını söyleyemem. Kitabın Veronika'dan önce olan başkahramanı Dr. İgor'un adını Dr. Black yapmışlar. Öyle işte siz bilirsiniz..
27 Şubat 2012 Pazartesi
Charlie Chepni
Senelerden birgün pandomim ile ilgili slayt hazırlamıştık çepni arkadaşımla. Bu video da o günlerden hatıra. Sunum yaparken kahkahalara boğulduğum rivayetlerine inanmayınız...
22 Şubat 2012 Çarşamba
Şöyle ki..
.. insanlar bazen bla bla saçmalamaya lüzum yok. Benim hakkımda birşeyler öğrenmek mi istiyorsunuz? Twitterda takip edin. -Yalan- Twittera da buraya da duygularımla ilgili birşeyler yazıyorum evet ama saçma geliyor sonra. Niye? Bilmem. Bir insan okuyarak tanınabilir mi? Bazen evet bazen hayır. Evet çünkü yazarken insanın eli ayağı totosu başı ayrı oynar yazar da yazar herşeyi böyle gaza gelirmişçesine. Çat çat çat. Hayır çünkü bütün gün düşünüp şunu yazarım bir yere, aaa çok güzel bir söz buldum bunu yazayım kısımları tam bilgisayar başına oturulunca unutulur gider. Şu zavallı blogcuk birkaç aydır benim yazıp sildiklerimle kafayı yiyecek. Duygularımı kimse bilmesin diye mi? Belki. Hayatının 3/4ünün bilgisayar ve internet başında geçtiği varsayılırsa, internete yazmanın çok da kötü bir olay olduğunu düşünmüyorum. Yazarken hissetmiştim. Artık hissetmiyorum. Bu böyledir zaten. Gaza gelirsin elin klavyeye gider sıkılırsın. Birşeyler söylemek istersin yine elin tuşlara gider yine sıkılırsın. Amacım buradan kimseye laf yollamak ya da saçma salak duygularımı herkesle paylaşmak değildi aslında. Ama..
..Şöyle ki..
..haklısınız. Bilmek isteyen insanı yaşamalı. Hayalgücü kullanmaya gerek yok bir insanı tanımak için. 1 gün geçirmek kafi. Tabi benim de keyfim isterse.
..Şöyle ki..
..haklısınız. Bilmek isteyen insanı yaşamalı. Hayalgücü kullanmaya gerek yok bir insanı tanımak için. 1 gün geçirmek kafi. Tabi benim de keyfim isterse.
Michelle
Sadece aklımda kalan birkaç kelimeyi araştırarak buldum bu şarkıyı. Beatles'ın şarkısı olabileceği hiç aklıma gelmedi ilk duyduğumda çünkü başka birinin sesiyle dinledim. Yoksa büyük bir Beatles hayranı olarak bu şarkıyı dinleyerek kimin söylediğini çıkaramasaydım utancımdan yerin dibine geçerdim herhalde..
Michelle, my belle.
These are words that go together well,
My Michelle.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I love you, I love you, I love you.
That's all I want to say.
Until I find a way
I will say the only words I know that
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I need to, I need to, I need to.
I need to make you see,
Oh, what you mean to me.
Until I do I'm hoping you will
Know what I mean.
I love you...
I want you, I want you, I want you.
I think you know by now
I'll get to you somehow.
Until I do I'm telling you so
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I will say the only words I know that
You'll understand, my Michelle.
Michelle, my belle.
These are words that go together well,
My Michelle.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I love you, I love you, I love you.
That's all I want to say.
Until I find a way
I will say the only words I know that
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I need to, I need to, I need to.
I need to make you see,
Oh, what you mean to me.
Until I do I'm hoping you will
Know what I mean.
I love you...
I want you, I want you, I want you.
I think you know by now
I'll get to you somehow.
Until I do I'm telling you so
You'll understand.
Michelle, my belle.
Sont des mots qui vont très bien ensemble,
Très bien ensemble.
I will say the only words I know that
You'll understand, my Michelle.
Hebe
Malum 14 Şubat yaklaşıyor. Erkek olsun kız olsun herkesin üstten alttan biryerler tutuşmuştur yüksek ihtimalle. Peki neler alınabilir? Öncelikle kadınların en çok nelere önem verdiği bilinmeli ki o da "anılar"dır. Zeki olsun aptal olsun her kadın birini sevmekten çok yaşadığı anılara bakar. Ve bu da en güzel hediye seçerken gayet yardımcı olabiliyor. Şimdi eğer sevginden eminsen ve o kızla uzun birşeyler istiyorsan en güzel hediyelerden biri ilk akla gelecek olan fotoğraf albümüdür. Anılar her zaman canlı olur. Ya da duygularını anlattığın küçük notlar. Tabi bunlar biraz uğraştırıcı ve uzun süreli ilişkilerde düşünülmesi ve uygulanması gereken olaylar.
Peki zaman geçsin takılalım birlikte ilişkilerinde? Takıyla geçiştirilebilir ki bu 1-2 aydır ilişki içinde olup uzun düşünen çiftler için de gayet uygundur. Ama kıza ne olursa olsun sakın küpe hediye etmeyin! Niye? Çünkü kolye, bilezik gibi takı tokalar sadece vücuda temas eder ve genellikle daha beğenilir. Ama küpe değişkendir. Mesela ben birkaç çeşit gümüş ya da altın küpe dışında başka küpe takamam sağırlığa kadar gider valla.
Düşük maliyetli olsun ama güzel olsun diyorsanız her kızın hayatının aşkıyla gitmek istediği bir mekan, bir sokak, bir yer mutlaka vardır. Onu bulmak gerekir. Tabi kalıcı olmak istiyorsanız..
Yine de bütün bunların yanında 2renkli balon, 1kutu çikolata ve 1buket papatyaya kanmayacak kız %86.66 lezbiyendir, %12.84 duygularını aldırmıştır. (Geriye kalan yüzdeler diğer sebepler)
He bu arada C. eğer beni tanıyıp hediye almayı falan düşünüyosan yusufcuklu kolye, kalpli kolye ve küpe dışında birşeyler olsun. Çikolata bu aralar tercihimdir.
Peki zaman geçsin takılalım birlikte ilişkilerinde? Takıyla geçiştirilebilir ki bu 1-2 aydır ilişki içinde olup uzun düşünen çiftler için de gayet uygundur. Ama kıza ne olursa olsun sakın küpe hediye etmeyin! Niye? Çünkü kolye, bilezik gibi takı tokalar sadece vücuda temas eder ve genellikle daha beğenilir. Ama küpe değişkendir. Mesela ben birkaç çeşit gümüş ya da altın küpe dışında başka küpe takamam sağırlığa kadar gider valla.
Düşük maliyetli olsun ama güzel olsun diyorsanız her kızın hayatının aşkıyla gitmek istediği bir mekan, bir sokak, bir yer mutlaka vardır. Onu bulmak gerekir. Tabi kalıcı olmak istiyorsanız..
Yine de bütün bunların yanında 2renkli balon, 1kutu çikolata ve 1buket papatyaya kanmayacak kız %86.66 lezbiyendir, %12.84 duygularını aldırmıştır. (Geriye kalan yüzdeler diğer sebepler)
He bu arada C. eğer beni tanıyıp hediye almayı falan düşünüyosan yusufcuklu kolye, kalpli kolye ve küpe dışında birşeyler olsun. Çikolata bu aralar tercihimdir.
500 days of summer
Şiddetle önerilir filmler...
Son günlerde neler yapıyorum. Neler izliyorum diye birkaç şey yazayım dedim. Beğendiğim filmleri paylaşmak karakterimi ortaya saçmak gibi.. Zor.. Bu filmler benim kendi kategorime göre yazılmıştır. Benim için romantik komedi olan filmler başkaları için aksiyon olabilir yani.
Geçen gün yeniden ve yeniden izlediğim bir Türk filmi var. Çıktığı zaman ben sınava gireceğim için çok gitmek isteyip gidememiştim. Acısını çıkarmak için 3-5kere izledim. İtinayla sıkılınabilinir evet çünkü Karadeniz filmi olduğu için o yöreye ait insanların daha çok zevk alacağını hatta "yarına bilet alsam 3gün kalsam.." diye plan yapmaya başlayacakları tecrübeyle sabittir, biline.
Türk filmi fazla izlemediğimden başka tavsiyelerde bulunamıyorum felan. Neyse. Bundan yine seneler önce çılgınlar gibi film seyrettiğim zamanlarda izlediğim ve aklımda kalan, ölmeden önce izlenilmesi gereken filmler arasına girmesi gereken -tabi bence- filmlerden, yabancı;
Geçen gün yeniden ve yeniden izlediğim bir Türk filmi var. Çıktığı zaman ben sınava gireceğim için çok gitmek isteyip gidememiştim. Acısını çıkarmak için 3-5kere izledim. İtinayla sıkılınabilinir evet çünkü Karadeniz filmi olduğu için o yöreye ait insanların daha çok zevk alacağını hatta "yarına bilet alsam 3gün kalsam.." diye plan yapmaya başlayacakları tecrübeyle sabittir, biline.
Eski romantik Türk filmi: Yüreğine Sor
Adam intikam için dirilmiş. Sevdiği kız katledilmiş. Ve adam gerçek hayatta belki de filme olan tutkusundan bu filde silahla vurulduğu için hayatını kaybetmiş. Sanırım Bruce Lee'nin çocuğu. Sempatimin sebebi soyadı Lee olduğu için de olabilir tabi..
Eski aksiyon-gerilim yabancı film: The Crow
Yine kendi kendime karar verdiğim bir kategori olabilir tabi ama ben izlerken "vay be", "yok artık" demiştim.
Eski psikolojik-gerilim yabancı film: The Game
Biraz daha günümüz filmlerinden -2011 yapımı- ama bizim için eski bir tarih olduğu için.. Adam Sandler'ı severim zaten. Kuzenimle aldığımız 10 filmin içinden en çok onun "Click" adlı filmini sevmiştik.
Filmin anafikri de şu bence: Yalan söylemek zorunda kalmadığın kadın, doğru kadındır...
Eski romantik-komedi yabancı film: Just Go With It
Müzikal filmler bazen sıkıcı olabilir ama "Across The Universe" belki The Beatles'ın şarkılarından, belki oyunculardan bilemiyorum sevdiğim bir müzikaldi. Bu da Across The Universe'den çok daha farklı bir müzikal. Nicole Kidman güzel oyuncu, güzel kadın ve aslında daha bilinmeyen birçok filmi var oyunculuğunu sergilemiş. İyilerden biri..
Eski müzikal film: Moulin Rouge
Bilimkurgu içinse bir kızın en dikkatini çeken konular: Vampirler. Gary Oldman'a olan aşırı sevgimden dolayı mıdır bilinmez Dracula filmini birkaç kere izlemişimdir. Akıcı gelmeyebilir bazı insanlara göre ama adamın oyunculuğu on numaraydı. Neyse bu biraz daha farklı tabi diğerlerinden. teknoloji kullanılmış, içinde hikaye de var aksiyon da, aşk da var,doğaüstü canlılar da. Ve tabi ki.. Vampirler.
Film 4 seriden oluşuyor. Ama ben sanırım en çok Evolution'ı sevdim. Film tabi ki hepsi sırayla izlendiğinde daha çok zevk veriyor. İzlemeden geçmeyin. Yeni serisi "Awakening" vizyona girdi. Kaçırılmasın.
NOT: Vampirleri seven insanlar için "The Interview With The Vampire" da izlenilesi bir filmdir.
Eski bilimkurgu yabancı film: Underworld
Ve ve ve ve ve en son olarak. Hiç bir film kategorisine sokamadığım. Duygusallığın aksiyonu kadar fazla olduğu yüzyılın filmlerinden. Bilmeyenin dövüldüğü film...
The Leon
Kimi Ni Todoke
Daha önce hiç anime izlememiştim ve bu kadar güzel olduklarını da farketmemiştim. Yine de bundan birkaç sene önce anime karakterlerini çizmeye merak salmıştım. Bazı şeyler artık kader midir yoksa içinde olur da büyüdükçe mi ortaya çıkar bilemiyorum. Çekik gözlü ufak insanların kalbinin ve zekalarının çok büyük olduğunu düşünüyorum. Neyse bu biraz fazla kişisel oldu. Sonuç olarak ilk izlediğim anime Kimi Ni Todoke oldu. Japonların oyunculuğunu kesinlikle! beğenmiyorum. Dizi ve film sektöründe Asya'da bu işi Güney Koreliler götürüyor. Zaten Korelilerin dizileri bütün dünyada ün kazanmış. O yüzden helal olsun adamlara. Ve Asya kıtasının en yakışıklı erkeklerinin de Kore'de olduğunu rahatça söyleyebilirim. Kızlar ilgi alanıma girmiyor tabi.
Avatar
Düşündüm de geçen gün benim ilk izlediğim anime Kimi Ni Todoke değilmiş. "Avatar"mış. Mavi yüzlü Avatarlarla karıştırılan Avatar -İki avatar gerçekten karışıyormuş.-
Avatar.. Sabah saatleri cnbc-e'de her cumartesi saat 11'de buluştuğum can dostum. Çok romantik bir tanışmamız var. Bir sabah kalktım, Tv'yi açtım ve Zuko'yu gördüm. Zaten Avatar'ı izleyip yufka yürekli ama animenin kötü karakteri Zuko'yu sevmeyen kız yoktur heralde.
Animenin, biz daha çocukkene -yaklaşık 2 sene önce- filmi de çıkmıştı. Ama karakterler kesinlikle hayal kırıklığı yarattı. Aang'i anaokulundan, Katara'yı ilkokuldan toplamışlardı sanki. Sokka'yı her ne kadar Jackson Rathbone oynasa da ve o adamı sevsem de diğerlerine göre biraz fazla büyük kaçmıştı. Ve ve ve en son darbe ise tabi ki Prince Zuko. Irkçı bir insan değilim ama Zuko karakterini nasıl Hintli oynayabilir aklım almıyor!! Zuko, en sevdiğim karakter bir Hintli!
Bu animeyi en az 5 kez baştan sonra izlemişimdir. Japonlar bu işi gerçekten iyi yürütüyor. Aynı zaman da Avatar Emmy ödülü de almış ben de yeni öğrendim. Ancak sonu her animede olduğu gibi son bölüme sıkıltırılmış gibi. Sanırım bu Asya insanının birkaç kötü özelliğinden biri.
Sonuç olarak izleyin, pişman olmazsınız.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)